voyyvengo.reismee.nl

Vilcabamba - Santa Elena (7 feb - 17 feb)

nederlandse versie volgt ...
muy pronto tambien en flamenco!

Todavía en Ecuador: Vilcabamba – Parque Nacional Podocarpus – Loja – San Lucas – Oña – La Paz - Cuenca

Vilcabamba y su reserva natural, protegida por unos argentinos, Rumi Wilco, fue lo que hiso prolongar nuestra estadía. Aquí pudimos hacer 'caminatas' y lo escribo entre comillas porque a veces las caminatas eran pequeñas escaladas o caminar por las laderas de una colina súper empinada o pasar por debajo de los cercos con púas o simplemente bajar por partes que se derrumbaron el día anterior :-S

Retirarnos de Vilcabamba y dirigirnos hasta el Parque Nacional Podocarpus era saber que subiríamos, desde 1500 msnm. hasta 2800, dolía pensarlo ;-) Lo bueno de subir (hay que buscar una buena razón a tanto esfuerzo :-P ) es ver como va quedando atrás, abajo, los poblados que hay en el camino y disfrutar de la libertad de tener como escenario la naturaleza :-)

En el camino compramos unas paltitas a una viejita que tan bien enamoró al Cunche ;-) grande fue nuestra sorpresa cuando nos dimos cuenta que las paltas eran sólo pepa y de comida sólo un poquito: 'La gran estafa', creo que Koencito deberá aprender más de las viejas verdes del camino :-P

El Parque Podocarpus es un bosque húmedo y esta época de lluvia el frío se te sube hasta las orejas, y es tanto el frío sentido que parezco tratar de imitar al oso de anteojos :-S (y si no, compruebenlo en las fotos :-P ). Tuvimos la opción de dormir en las cabañas porque según decreto presidencial 'todos los parques nacionales a excepción de Galápagos son completamente gratis' desde el 17 de enero ... suerte de viajeros ;-)

Dejamos el Podocarpus y sus miles de flores y bajamos (literalmente) hacia Loja. Una ciudad con casas pintorescas y un ambiente bastante comercial. Aquí conocimos a Joris y Kelly, www.bikepackers.be dos belgas que también viajan en bicicleta y que para coincidencia nuestra también subían hasta Cuenca. Así decidimos iniciar la subida juntos, qué subidita!!

En la subida hacia Cuenca nos encontramos con varios ciclistas que nos auguraban mucha lluvia y tormenta ñoooo!!! Decidimos seguir pensando que tenemos suerte con el clima pero oh no! La lluvia y la neblina se apoderaron del camino, una camita caliente, por favor!!!! :-S Luego de todo el frío sentido en la bajada tuvimos 10 km. de plano!!! Nos lo merecíamos, sí señor! ;-) Así llegamos a un hospedaje con una cocina gigante y probamos de la sazón del chef Joris :-) ñami ñami!

Como Cuenca no fue lo que esperábamos y agregando que la lluvia nos seguía, acordamos dejarla para ir por fin a la costa ecuatoriana..... la playa espera por nosotros!!!! Yupiiiiiiiiiiii

Chachapoyas - Vilcabamba (22 jan - 3 feb)

Chachapoyas - Cocachimba - Bagua Grande - San Agustin - Puerto Chinchipe - San Ignacio - Namballe - Zumba - Palanuma - Valladolid - Yangana - Vilcabamba

Dejamos Chachapoyas, su tranquilidad y su gente amable para hacer el último recorrido por Perú. Primero tendremos una bajada en asfalto hasta Cocahuayco yupiiiiiiiiiii!!! para luego subir 5km. hasta Cochachimba, en donde visitaremos a la majestuosa catarata del Gocta :-)

Tercera más alta del mundo, con sus más de 700m. en esta temporada de lluvia, luce más grande de la primera vez que la conocí ;-) Una caminata entre la selva nos lleva hacia ella y yo me quedó lejitos porque sigo respetando la naturaleza, vaaa! realmente no quiero mojarme porque tengo frío brrrrrr!!! :-S

Ir dejando Cocachimba y continuando por el río Utcubamba es entrar en ambiente tropical y sentir calor de más de 35°C y en las noches por supuesto el calor no disminuye :( ah! y sin lluvia :-S En cada esquina del camino encontramos a vendedores de frutas 'heladas' que poco a poco nos convencen con sus productos ñami!!!

Para celebrar el término del asfalto y empezar la trocha, un vendedor de carambolas nos regala, 2 y gigantes!! Él dice que 'licuado y con un poco de azúcar es bien útil para calmar la sed' pero como el Cunche es bien Cunche se comió las 2 así crudas ... me parece que ya nunca más tendrá sed :-P

Un poco más adelante y con la tarde sobre nosotros, ya era hora de buscar algún lugar para pernoctar. Gracias a indicaciones de la gente cruzamos el río Chinchipe ayudados del Huaro ¡que miedito! Llegar a Puerto Chinchipe fue desalentador, nadie tenía espacio para nosotros, ni siquiera los hoteles porque ¿quiénes son ustedes?, ¿qué cosa quieren aquí? ... nunca pensé que para dormir en un hospedaje tenía que ser vecino o compadre del dueño, immmmbechil!! Felizmente la autora de la recomendación nos albergó en su casa, así nos convertimos en monos de circo, todo el pueblo vino a vernos por la ventana, y la pregunta del millón ¿cuándo se van?, ja! Un pueblo para no extrañar -.-!

Salimos felices de este lugar y así llegamos a San Ignacio. Ahí encontramos un lugar muy especial para tomar café, café que ellos mismos producen, porque esta zona es cafetalera por excelencia!! Además que con la ayuda de la Cooperación Belga para el desarrollo, tienen planes sostenibles del uso del café, que coincidencia! :-)

La combinación de trocha, arreglo de carreteras y lluvia nunca es buena, así que manejar sobre lodo de 20 centímetros de alto es todo un desafío :-S pobre burrita (mi bici) y negrita (bici de Cunche) :-( Entonces, limpiar las bicicletas es una rutina de todos los días pero la práctica hace al maestro :-P

Llegados a Namballe y casi a punto de dejar Perú (sólo faltaba 6km) decidimos comer la última porción de anticucho uhmmmm!!! Ahora sí, listos para entrar en Ecuador! :-)

Luego del sello respectivo en Migraciones dejamos Perucito, y así a la vuelta de la esquina nos encontramos con pendientes de más de 20° ohhhh!!!! ¡Qué idea de carretera que tienen aquí! :-S Bajarse a empujar la bicicleta era lo que todo ciclista nos avizoraba, y aunque no queríamos creerlo ahí estábamos... ya nos más piernas sino brazos abuuuu!!

El cambio es inmediato, las casas tienen un estilo particular, los buses no tienen vidrios y no hay mototaxís en el camino que te digan: 'hey gringuita, llévame' -.-! La comida es parecida, los segundos por lo menos casi iguales, pero las sopas siempre tienen bananas ;-)
Acompañados por la lluvia, la niebla y una buena dosis de barro llegamos a Vilcabamba. El parque central está lleno de extranjeros y nos resulta extraño, luego de tantos días de compartir con la gente local. El clima súper agradable y el hecho de que el agua ayude a prolongar la vida de la gente, atrae a muchos turistas que cada año optan por quedarse a vivir en este rincón del Ecuador.
Nosotros optamos por alejarnos un poco del centro para descansar en la misma selva :-) Rumi Wilco nos recibió como en casa y desde aquí nos prepararemos para nuestro siguiente destino: Cuenca, ahí vamos :-)

EnNeerlandés:

We laten Chachapoyas met zijn rust, vriendelijke mensen en de heerlijke Peruaanse keuken achter ons en zijn klaar voor het laatste stukje Peru. In Chachapoyas worden we voor de eerste keer in deze reis getracteerd op een prachtige afdaling op de Macadam!

Op een boogscheut van Chachapoyas ligt Cocachimba, een dorpje zoals er wel meerdere zijn maar niet elk dorp heeft een waterval van meer dan 700 meter in zijn achtertuin en dat lokt de nodige bezoekers. De overvloedige regen van de laatste dagen heeft ervoor gezorgd dat hij eruit ziet zoals op de fotos.
Een prachtige wandeling door de 'jungle' brengt ons tot aan de voet van de gigant en we laten ons benevelen.

Langs de rivier Utcabamba rijden we de Tropen binnen en doen het even zonder regen. Temperaturen van 35 graden en meer en ook 's nachts wil het niet afkoelen. Op elke hoek van de straat hebben mensen hun fruitkraampjes opgesteld en we laten ons verwennen.
Fietsen is een feest!

Om de overgang van asfalt in grint te vieren worden we door een plaatselijke getracteerd op Carambola een vrucht uit de tropen die mits toevoeging van een beetje suiker een heerlijke dorstlesser is. Een beetje verder op steken we de rivier over in een houten bakje 'huaro' en zijn een ervaring rijker :-)

Naar San Ignacio gaat het voor de verandering nog eens lekker bergop en na 20 km houden we het voor bekeken. Koffie en taart zoals gewoonlijk op onze rustdagen. De koffie valt hier als het ware van de bomen en dat laat zich merken - heerlijk!

Van grint gaat de weg over in slijk en dat in combinatie met de nodige regen geeft dat een troepje ... Fietsje kuisen is dagelijkse kost maar gaat met de dag beter :-)
Mannen met Rohlof(naafversnelling) houden het bij een stop in de carwash :-S en drinken een kopje koffie meer.

Zo gaat het verder tot in Namballe, het laatste dorpje in Peru alwaar we genieten van de laatste portie Anticucho de corazon. We zijn klaar om Ecuador binnen te rijden!
In mijn vorige reis liet ik de fiets aan de kant maar beloofde jullie plechtig dat ik bij gelegenheid het zeker op de fiets zou doen en zo gezegd zo gedaan!!!
Land van de bananen, here we come!!!

De grens oversteken is zoals gewoonlijk geen enkel probleem, stempeltje in het grote boek en klaar is kees. De verhalen over de Ecuatoriaanse wegen zijn geen fabeltje ... We duwen de fietsen het nieuwe land binnen maar daar wennen we redelijk aan.

Verder ruilen we de Sol voor 'den Dollar' , doen de autos het met veel minder getoeter en blijkt het straatbeeld iets minder chajotisch te zijn dan in Peru.
Het eten wijkt voorlopig niet erg veel af de Peruaanse keuken en banaantjes zijn er altijd bij, njammie!
Van de honger gaan we hier al zeker niet omkomen.

Vergezeld door regen, mist en een gezonde portie modder rijden we Vilcabamba binnen. Het Parque Central is gevuld met bleekhuiden en dat voelt een beetje vreemd aan na dagen van afzondering tussen de plaatselijke bevolking ...
Het aangename klimaat lokt enorm veel toeristen naar dit charmante dorpje.
Cafe con torta de banana por favor!!!
We zetten ons tentje in een Ecolodge en plukken de dag met Chirimoya en Maracuya!


Ecuador ama la vida - ze maken er werk van!
Groen, groener, groenst!!!

tot de volgende ...

verder hebben een rubriek statistieken toegevoegd bij de links in de rechterbenedenhoek van jullie scherm ;-)

Cajamarca - Chachapoyas (7jan - 19jan)

Cajamarca - Banos de Inca - progreso la toma - Celendin - Balsas - restaurante Dieguito - Leymebamba - Yerbabuena - Tingo - Levanto - Chachapoyas

Dejar Lima siempre es nostálgico, más aún si justo terminaron las fiestas de fin de año y la compartes en familia. Pero nosotros debemos seguir nuestro rumbo :) esta vez iremos al norte, el plan es: Salir de Cajamarca rumbo a ChaChapoyas, cruzar al Ecuador por la sierra, bajar hasta al costa ecuatoriana para seguir hasta Colombia y regresar por las montañas de Ecuador!!! Veremos ahora sí como funcionan nuestras súper piernas ;-)

Luego de alistar bolsos y bicis, tomamos un bus rumbo a Cajamarca. Si alguna vez me perdí algún capítulo de 'rápidos y furiosos' en este bus los llegué a ver todos -.-! Por fin luego de tanta acción en el bus llegamos!!! Primero a darnos un gustito con toda la exquisita comida de La Buena Laya ;) y luego sí viene los días de austeridad :-P

Avanzamos sólo 7 km. para ir a los Baños del Inca a disfrutar de su rica agüita caliente. Ya mañana seguiremos rumbo a la Cordillera (3,650 msnm) glup!

Nuestra primera parada fue en un caserío llamado Progreso La Toma (Celendín), ahí una familia muy amable nos recibió en su casa, llena de animalitos y además tuvimos cena, desayuno y paseo en burro incluidos!! ¡Qué servicio! :) Ya al día siguiente llegamos a la ciudad de Celendín que sólo nos sirvió de paso pues sus calles llenas de trabajadores de las carreteras no nos ayudaron a sentirnos bien recibidos =S

Luego de sufrir con tanta subida ahora nos toca una bajada de 2,500m. hasta Balsas, ubicado lado del río Marañón ¡agárrate fuerte Pau, sino sales volando!!!! Balsas es selva (pobre Koencito), el camino dejó los eucaliptos y arbustos espinosos para convertirse en cocos, plátanos, paltas, limones, mangos, nísperos, ciruelas, en fin todo el mercado de frutas colgaba de los árboles ;-)

Ahora sí, otra vez a subir, ésta vez nos toca la cordillera Calla Calla (3,600msnm.) En realidad subir de a poquitos a una cordillera no es tan difícil porque el frío casi no se siente, pero bajar, al menos para mi, fue horrible =S el frío y nuestras ropas mojadas (considerando que este día llovió todo el día) entró hasta mis huesitos :( felizmente tengo a mi cocinero que me hiso un caldito calientito para soportar hasta Leymebamba ¡vivan los cocineros! ;-) En Leymebamba llueve más que en toda la región de Chachapoyas, y claro que nos dimos cuenta brrrrrr!!
Siguiendo el río Utcubamba llegamos hasta Yerbabuena, desde ahi será nuestro punto de partida para ir a los Mausoleos de Revash (3km. de ida) Aquí también una señora nos recibió en su casa! ¡Suerte de viajeros! De aquí hasta el pueblo de Tingo para ver a la Fortaleza de Kuelap. El camino fue sencillo, creo que nos lo merecíamos :)

Subimos a Kuelap caminando (4 hrs. Aprox.) y disfrutamos de un día tranquilos al lado del imponente. Es fácil aquí caminar entre las piedras y sentir que el tiempo no ha pasado. Teniendo en cuenta que es considerado el 2do Machu Picchu y que la cantidad de turistas no te sofocan, es una muy buena alternativa.

Ahora sí estamos listos para la siguiente etapa: La ciudad de Chachapoyas nos espera! Gracias a la recomendación del dueño del hospedaje en Tingo nos fuimos por el camino alternativo pues había menos tráfico, 'no tanta cuesta y muuuuuchos pueblitos'.... Pasamos sólo por 2 pueblos en donde la gente no está acostumbrada a ver turistas y la mala onda se sentía en cada esquina =S Luego de pedalear 30 km. de pendiente muy fuerte llegamos a Levanto, el 3er y último pueblo de la ruta -.-! Ahí nos dimos cuenta una vez más que la gente no conoce ni su propia región!

Al día siguiente, por fin, llegamos!! Chachapoyas tenía todo lo que necesitábamos: papa rellena, causa rellena, arroz con pollo, juanes, flan, cafecito ;-) qué más podemos pedirle a la vida :-P ah! sí un pedazo de torta de chocolate, por favor!!! :-)

En Flamenco:

De winterstop brengen we door in Lima bij de familie van Pau. De feest 10daagse wordt ingezet met de verjaardag van Fiorella, het jongere zusje van Paolita die er een jaartje bijdoet. Na het liedje, de kaarsjes en het weerzien van nonkels, tantes, neven en nichten worden de schaapjes geteld.

De daaropvolgende dagen brengen we door bij vrienden en familie met eten(kalkoen koning), drinken(pintje want de wijn is eerder aan de zoete kant) en een streepje muziek. We verkennen de rustigere buurten van Lima en zien dat het goed geweest is.
De tijd van gaan is gekomen en we zijn er klaar voor.

De fietsen zijn opgeblonken, de plannen zijn gesmeed en de tassen zijn gepakt. Vanuit Cajamarca willen we via Chachapoyas in het noorden van Peru Ecuador binnefietsen en vandaaruit doorijden tot in Colombia.

Lima Cajamarca doen we met de fietsen op de bus. Na 15 uur en de klassieke busfilms - the fast and the furious - komen we aan in Cajamarca en het voelt een beetje als thuiskomen.We fietsen de stad in en voelen ons vrij!!! Het moment waar we lang op gewacht hebben is eindelijk aangebroken! Viva la bicicleta viva la libertad!

De eerste halt houden we in Baños del Inca, een dorpje met warmwaterbaden op 7 km van Cajamarca, alwaar we verblijven in een hostal met jacuzzi in de slaapkamer.

De volgende dag wacht ons een klim van eerste categorie die ons tot op een hoogte van 3650m brengt. De klim is lang maar nooit echt steil en begint als een mooie geasfalteerd baantje maar als snel blijkt dat we het met een onverharde weg zullen moeten stellen. Niet getreurd daarvoor zijn we hier he ;-)

Groen, groener, groenst ...

Het regenseizoen is volop bezig en dat betekent elke dag de nodige regen. Uitgeregend en moegestreden bereiken we een dorpje en wordt ons onderdak aangeboden, kamer met bed en als dat nog niet genoeg was krijgen we er nog eten bovenop. Het huisje waar het we verblijven voelt een beetje als een mini - kinderboerderij. Kippen, kalkoenen, eendjes, hondjes, koeien, een varken en een ezeltje. De buurt verkennen doen we op het ezeltje vergezeld van de heer des huizes en zijn neefjes. Gastvrijheid op zijn best ...
Paola geeft les engels terwijl ik een babbeltje sla met de gastheer ...

De afdaling de volgende dag doen we in de regen en zijn blij als de volgende klim aanbreekt ... brrrrrrrrrrrr. We rijden tot in Celendin een dorpje dat buiten een mooi dorpsplein met katedraal niet veel te bieden heeft. Celendin verlaten betekent opnieuw de put uitrijden.

Na een afdaling van 2500 m bereiken we het plaatsje Balsas(vlot) gelegen aan de rivier Marañon; voor de aanleg van de brug over de rivier was dit plaatsje enkel bereikbaar per vlot. Balsas oogt als een paradijs, de straten zijn afgeboord met kokospalmen en verder groeien er mango's, limoenen, ciruelas, avocado's, bananen en andere fruitjes.

We kunnen ons wel vinden in de sfeer van het dorpje maar het lukt me niet om te wennen aan de tropische temperaturen. Met gemengde gevoelens verlaten we Balsas en opnieuw gaat het bergop. We rijden door een stukje regenwoud en laten ons verrassen door een nog niet eerder geziene flora! De mist vergezelt ons tot in het volgende dorpje - Leymebamba. In Leymebamba regent het meer dan elders in deze regio en dat wordt ons de volgende dag duidelijk gemaakt ...

Vanuit Leymebamba volgen we de rivier Utcubamba stroomafwaarts ... We bereiken Yerbabuena en brengen een bezoekje aan het mausoleum van Revash. (wandeling van 3 uur enkel)
We vervolgen onze weg tot in Tingo vanwaar we de vesting van Kuelap bezoeken. (wandeling 4 uur enkel). Kuelap is een burcht die stamt uit de tijd van de Chachapoyas (pre Inca) en wordt aanzien als een tweede MachuPicchu met het grote verschil dat Kuelap nog niet zo bekend is maar zeker en vast een bezoekje verdient!

We zijn klaar voor de laatste etape richting Chachapoyas en laten ons inspireren door de uitbater van ons hostal. De weg zou een beetje bergop gaan en langs dorpjes passeren die het bezoekje waard zijn. Voor de zoveelste keer zijn we er getuige van dat de informatie van de plaatselijke niet altijd even betrouwbaar is. Na 30 kilometer super steile weg bereiken we het tweede dorp van de dag (gesloten gemeenschap) waar ze voor de eerste keer toeristen zien.

De volgende dag halen we het wel!
Chachapoyas is een rustig stadje en we zijn er aan toe ...
Zoals gewoonlijk op rustdagen zoeken we een gezellig plekje om koffie te drinken met een stukje lekkere taart.
Causa rellena, papa rellena en arroz con pollo!
De keuken van Peru is er eentje uit de duizend!

Koene en Pau vanuit dromenland!

wordt vervolgd ...

oooooooooooooooh Sajama!

A 5 horas de La Paz, se encuentra el Parque Nacional Sajama, creado como tal en 1939. Sajama tiene un pequeño pueblo ubicado a los pies del volcán del mismo nombre… el pueblo es tan pequeño que sólo tiene 2 callecitas, perfecto para no perderme ;-) En excursiones organizadas, cientos de turistas invaden el pueblo para escalar el volcán, pero en temporada de lluvia, como esta, visitaremos los otros atractivos que tiene.
Iniciamos nuestro paseo por el valle de los cactus y subimos hasta el mirador, disfrutamos del atardecer que nos regala el parque y nos sentimos pequeños ante la magnitud del volcán :-) Al día siguiente: misión aguas termales!! En el camino encontramos caseríos, con sus siempre amables perritos que intentan comer nuestras super piernas :-S Así llegamos al pequeño agujero del que salía vapor caliente de agua y lo mejor, teniamos la vista del volcán!!! yupiiii... Y como todo el mundo nos comentaba que hervir huevos en los geysers del parque era posible, llevamos para almorzar 1/2 kilo de papas y bastantes huevos para cerciorarnos que la 'cocina' era buena ;-)
Después de darnos cuenta que la lluvia no se iba decidimos abandonar nuestra idea de ir a acampar cerca a la laguna, así que nos regresamos a La Paz, para seguir hasta Copacabana. Ahí, una truchita al ajo y un paseo en cisne por el Titicaca nos hiso recordar que aún somos unos niños xD Luego hicimos una caminata de 17 km. hasta Yampupata con la certeza de que los buses regresan cada media hora :) grande fue nuestra sorpresa cuando nos enteramos que 'ya no hay carros señorita, sólo en las mañanas' -_-! ¿y ahora??? Felizmente había un señor que de casualidad iba a la ciudad, ufffssss!
Nuestro siguiente arribo es Cusco, llegar a las 5 de la mañana, nunca es agradable, pero un cafecito y un pan con pollo, ayudan en la mañana :) ¿alguien dijo ceviche?? Claro que si! y en el mercadito por la compra de un ceviche te dan: leche de tigre y sopita 'aproveche casera' ;-) Las noches en Cusco están relativamente cambiando, ya casi todos los bares están fuera del centro histórico y en la Plaza de Armas los artesanos ya no te sofocan con sus ofrecimientos, entonces un pisco sour para celebrar :-P
Y como regresar para las fiestas de fin de año fue una promesa, nuestro siguiente destino será Cajamarca, y con bicicletas, natuurlijk!!!!! :-)

En Neerlandés :) ya, ya en Flamenco :P

Op vijf uur van La Paz ligt het oudste nationaal park van Bolivie: Sajama (1939). Sajama is een piepklein dorpje dat aan de voet ligt van de gelijknamige vulkaan die tevens de hoogte berg van Bolivie is. In het hoogseizoen trekt het dorp massa's toeristen om de vulkaan te beklimmen maar in het regenseizoen wordt de klim sterk afgeraden. In La Paz wilden ze ons de 'expeditie' alsnog verkopen ...

In het park zijn er termaalbaden, geysers en meren met flamingo's ...
We wandelen wat rond, relaxen in de aguas termales met zicht op vulkaan Sajama en omringd door alpaca's en lama's en koken patatjes en hard gekookte eitjes in de pot van 'moeder natuur'.

Na drie dagen houden we het voor bekeken want het regent en niet een klein beetje. Terug in La Paz maken we het strijdplan op voor de laatste dagen van onze trip. Op de menu staan Copacabana aan het Titicaca meer en om in schoonheid af te ronden zouden we Cuzco bezoeken.

Copacabana is een mooi dorpje gelegen aan het Titicaca meer, alles draait hier om toerisme. De zwanenpopulatie in de baai heeft zich vertienvoudigd en daar maken we gebruik van.
Na het bezoekje aan de mirador wandelen we tot in Yampupata en keren we met de nodige dosis geluk terug in minibusje.

De rit van Copacabana naar Cuzco is kort en best comfortabel te noemen. Om 5 uur 's morgens komen we aan in de hoofdstad van het voormalige Inka imperium. In Cuzco nemen we rustig de tijd om wat rond te hangen want beiden kennen we de stad meer dan behoorlijk.
Een bezoekje aan Sacsaywaman, ceviche in de mercado central en choclo con queso in het hostal (FELIX is the best) ... Om af te sluiten Pisco sour!

Het afscheid doet pijn en we hebben een busrit van 21 uur voor de boeg en dat helpt niet :-)

Uitgeput bereiken we Lima en ja hoor er wordt gefeest want de zus van Paola doet er een jaartje bij! Taart en koffie en om het at leren ne goeie scheut Whisky!
Overmorgen is het Kerstmis - ook dit jaar in short en tshirt want het zomert in Lima ook al zingen de mensen blanca Navidad (witte Kerst) maar dan zal het toch een serieuze vaart moeten lopen met de klimaatsverandering ;-)

zalige Kerst en de allerbeste wensen voor 2012!!!

Wordt vervolgd ...

Tu Piza La Paz

UYUNI LA PAZ ahora si ... en español de america latina!!!vamos!

Llegar a Uyuni con todas las expectativas creadas en nuestras mentes, fue agotador. Si bien eran 6 horas en el bus-mercado, nuestros vecinos no dejaron de hacer sus compras en el mismo bus, incluyendo rebajas y todo :O

Uyuni estaba en temporada baja, pero los cientos de 'jaladores' no lo hacen notar :-S La ciudad es pequeña y tranquila, así que un paseo para reconocer la zona y comprar la excursión al Salar fue nuestra primera meta. Así conocimos a Paula tours, mi agencia me decían ;-) entonces ¿por qué no obtuvimos ningún descuento? ja! que mal negocio ;-)

A la mañana siguiente nosotros y 15 jeeps más hicimos la excursión :O Primera parada el 'Cementerio de Trenes', que no es más que un lugar en donde dejaron de funcionar los primeros trenes que llegaron a la ciudad, fabricados en Francia e Inglaterra, y que hoy, de su elegancia y magnitud no queda más que escombros de acero oxidado... algunos suplican mecánicos, otros sirven de papel para las expresiones de los turistas que cada año los visitan :) Como éramos muchos en el lugar, decidimos regresar al día siguiente bien temprano... así fuimos sólo los dos y un grupo de franceses que estaban filmando una película basada en la realidad de Bolivia :D Luces, cámara, acción!!

Continuamos con la excursión al salar más grande del mundo, nuestro grupo de la visita a Uyuni estuvo integrado por unos colombianos, un americano, una ecuatoriana, una peruana y un belga ;-) sin olvidar que el auto era japonés :-P Así lo fuimos descubriendo y también jugando a ser grandes ante tanta inmensidad!

Dejamos el salar con sentimientos encontrados pues nos enteramos que con nuestra visita contribuíamos con su deterioro :( ya que cada jeep hace su propio camino, sigue su propia ruta y el salar hace unos 'ojos' como reacción a tanta contaminación. Es cierto que el salar se limpia en época de lluvia pero la visita diaria, todo el año de turistas no permite que éste se limpie por completo. El hecho de ser Propiedad fiscal y no Parque Nacional permite su uso y abuso, lo que significa que puede ser explotado como una mina ... además agregamos que a un político se le ocurrió la 'ideota' de construir una cancha de futbol en el salar 'porque todos los turistas juegan su fulbito', en fin... cosas de políticos :-S

Potosí es nuestro siguiente destino, la ciudad más alta de Bolivia, ubicada a los pies del Cerro Rico nos recibe con todos sus miles de detalles coloniales. Si bien en la época de la colonia se la comparó (en importancia) con ciudades como Paris y Londres, hoy sólo quedan vestigios de lo que un día fue.

Para relajarnos nos fuimos al 'ojo del inca', agüita caliente siempre hace bien ;-) Como visitar Potosí es hablar de minería, visité una de las 'cuchucientas' minas. Para ello hay que usar un uniforme aunque mis dos piernas juntas entren en una sola pierna del pantalón :-S talla chica, por favor!!!! En la mina todo es artesanal, maquinaria usada desde el año 70 sigue funcionando, siempre ayudada de botellas de plástico, cuerdas, o cualquier cosa que 'cure' las heridas de tantos años de uso =S Los mineros pueden trabajar hasta 20 horas al día, sin comer, sólo chacchando coca y bebiendo caña, laborando bajo 40 grados de temperatura y a esto sumemos que su promedio de vida de 35 años :O Es una situación realmente fuerte, casi inexplicable a ojos del mundo...

Como Koencito no quiso ir a la mina, para entender un poco la situación de explotación que ahí se vive, fuimos al cine a ver un documental: touslesjourslanuit.org, (todos los días la noche) una producción suiza muy bien lograda que retrata la forma de 'vida' de los mineros.

Siguiente parada: La Paz. Nuestro hospedaje en 'calle de los gringos' tiene ese aspecto de antiguo que siempre buscamos. Papas con queso, para almorzar! ¿Quién dice que yo no cocino? ;-) Para recordar viejos tiempos fuimos a 'la casa del ciclista', amigos viajeros y cervecitas acompañan la noche, ¡qué vida más dura! :-P

Busje komt zo en we zijn er meer dan klaar voor!
Zes uur over de betere onverharde wegen zijn we verwijderd van Uyuni. Zonder toerisme zou Uyuni waarschijnlijk als een spookdorp de geschiedenis zijn ingegaan. Maar er is toerisme en niet een klein beetje – we bevinden ons in het laagseizoen maar daar merken we verder niets van. Tours Salar my friend two three or four days? Wij willen een uitstapje van 1 dag en ook dat hebben ze in de aanbieding!
Zo gezegd zo gedaan!

De volgende ochtend rijden we in convooi richting de grootste zoutvlakte van de wereld maar eerst nog een bezoekje aan het treinenkerkhof alwaar de moegestreden pronkstukken van engelse en franse makelij van hun verdiende rust genieten. 15 jeeps delen deze plek met ons ... we beslissen om de volgende ochtend in de vroegte nog eens terug te komen en zo gezegd zo gedaan.
We delen het kerkhof met een franse filmploeg. (www.shootingtheworld.fr)

Vervolgens rijden we over de zoutvlakte en we zijn niet alleen – ieder kiest zijn eigen route. Het is triestig om te zien hoe de salar te lijden heeft onder het massatoerisme. De Salar is ziek; de uitlaatgassen, het slijk en de overlast van de tientallen jeeps die dagelijks passeren, laten hun sporen na. Eenmaal per jaar zuivert hij zich – tijdens het regenseizoen wanneer hij zich vult met water.
Het gebied beschermen door er een nationaal park van te maken ziet de plaatselijke regering niet zitten want dat zou te veel restricties met zich meebrengen en bijgevolg minder inkomsten betekenen.
Een voetbalveld op de Salar zien ze wel zitten ...
Hopelijk nemen ze tijdig de juiste beslissing!

We verlaten Uyuni met gemengde gevoelens.
De volgende bestemming is Potosi, de hoogste stad van Bolivie, gelegen aan de voet van de ‘Cerro Rico’ – de rijke berg. In de berg werd in de zestiende eeuw zilver ontdekt en dat maakt dat Potosi in de coloniale tijd de grootste en belangrijkste stad van Latijns Amerika was. Nergens in Zuid Amerika vind je meer voorbeelden van coloniale architectuur dan in Potosi. Tot op de dag van vandaag werken duizenden mensen in de mijnen in levensbedreigende omstandigheden. Een Zwitser heeft een film gemaakt over het leven van de mijnwerkers in Bolivie (touslesjourslanuit.org) een aangrijpende reportage.

Ontspannen doen we ons in een warmwatermeer – ojo del inca = oog van de Inca. Het meertje is perfect rond en is omringd door hoge bergen. Na drie uur houden we het voor bekeken J

Vanuit Potosi laten we ons rijden tot in la Paz, een miljoenenstad met vele gezichten. Het regenseizoen heeft zijn intrede gedaan en de bergen houden zich schuil achter een dicht wolkendek.
We voelen ons thuis in het hostelleke op de hoek van ‘gringo street’!
Vanavond zijn we uitgenodigd bij vrienden van de casa de ciclista alwaar ik vorig jaar twee weken bij verbleef, joepie!!!

Stilaan zijn we klaar voor een streepje zon aan de Peruaanse kust!

Wordt vervolgd ... !!!

Tu Piza La Paz

Busje komt zo en we zijn er meer dan klaar voor!
Zes uur over de betere onverharde wegen zijn we verwijderd van Uyuni. Zonder toerisme zou Uyuni waarschijnlijk als een spookdorp de geschiedenis zijn ingegaan. Maar er is toerisme en niet een klein beetje – we bevinden ons in het laagseizoen maar daar merken we verder niets van. Tours Salar my friend two three or four days? Wij willen een uitstapje van 1 dag en ook dat hebben ze in de aanbieding!
Zo gezegd zo gedaan!

De volgende ochtend rijden we in convooi richting de grootste zoutvlakte van de wereld maar eerst nog een bezoekje aan het treinenkerkhof alwaar de moegestreden pronkstukken van engelse en franse makelij van hun verdiende rust genieten. 15 jeeps delen deze plek met ons ... we beslissen om de volgende ochtend in de vroegte nog eens terug te komen en zo gezegd zo gedaan.
We delen het kerkhof met een franse filmploeg. (www.shootingtheworld.fr)

Vervolgens rijden we over de zoutvlakte en we zijn niet alleen – ieder kiest zijn eigen route. Het is triestig om te zien hoe de salar te lijden heeft onder het massatoerisme. De Salar is ziek; de uitlaatgassen, het slijk en de overlast van de tientallen jeeps die dagelijks passeren, laten hun sporen na. Eenmaal per jaar zuivert hij zich – tijdens het regenseizoen wanneer hij zich vult met water.
Het gebied beschermen door er een nationaal park van te maken ziet de plaatselijke regering niet zitten want dat zou te veel restricties met zich meebrengen en bijgevolg minder inkomsten betekenen.
Een voetbalveld op de Salar zien ze wel zitten ...
Hopelijk nemen ze tijdig de juiste beslissing!

We verlaten Uyuni met gemengde gevoelens.
De volgende bestemming is Potosi, de hoogste stad van Bolivie, gelegen aan de voet van de ‘Cerro Rico’ – de rijke berg. In de berg werd in de zestiende eeuw zilver ontdekt en dat maakt dat Potosi in de coloniale tijd de grootste en belangrijkste stad van Latijns Amerika was. Nergens in Zuid Amerika vind je meer voorbeelden van coloniale architectuur dan in Potosi. Tot op de dag van vandaag werken duizenden mensen in de mijnen in levensbedreigende omstandigheden. Een Zwitser heeft een film gemaakt over het leven van de mijnwerkers in Bolivie (touslesjourslanuit.org) een aangrijpende reportage.

Ontspannen doen we ons in een warmwatermeer – ojo del inca = oog van de Inca. Het meertje is perfect rond en is omringd door hoge bergen. Na drie uur houden we het voor bekeken J

Vanuit Potosi laten we ons rijden tot in la Paz, een miljoenenstad met vele gezichten. Het regenseizoen heeft zijn intrede gedaan en de bergen houden zich schuil achter een dicht wolkendek.
We voelen ons thuis in het hostelleke op de hoek van ‘gringo street’!
Vanavond zijn we uitgenodigd bij vrienden van de casa de ciclista alwaar ik vorig jaar twee weken bij verbleef, joepie!!!

Stilaan zijn we klaar voor een streepje zon aan de Peruaanse kust!

Wordt vervolgd ... !!!

San Pedro Tu piza

Cruzar a Argentina (hasta Purmamarca) desde San Pedro de Atacama en Chile es un poco complicado porque la Aduana no trabaja todo el día, pero lo es más si quieres que un camión de carga te lleve gratis xD Entonces la espera de todo 1 día valió la pena cuando por fin unos señores brasileños nos prometieron llevar al día siguiente a las 6 de la mañana. Vuelta al hotel!!!!

Despertarnos a las 5 de la mañana fue realmente todo un esfuerzo, considerando que estamos de vacaciones y nuestro día generalmente empieza a las 8 ;-) llegamos al lugar pactado por los brasileños y grande fue nuestra sorpresa cuando los 'señores' se habían ido :( felizmente el día anterior habíamos hablado con 'cuchucientos' camioneros así que Tomás, el paraguayo se apiadó de nosotros y nos permitió subir a su Robocop :-P Como Robocop era viejo y lento nuestro viaje que debió durar 12 horas duró 17 horas :O 'un plumón, por favor'!!!!!

Purmamarca es pequeño y turístico pero como los visitantes sólo llegan en las mañanas, la tarde fácilmente se vuelve para nosotros :) El 'valle del cactus', que es un sinfín de cactus que tientan al río en época de lluvia porque casi todo el año esta seco... entonces encontrar sombra es poco probable por eso los monitos se aferran a un arbolito de espinas ;-)

Como Bolivia nos llama, tomamos la ruta en su dirección y entonces los pueblos que están en el camino (Humahuaca y Tilcara) se vuelven de paso... sólo Iruya (todavía en Argentina) llama nuestra atención, pero no la ciudad sino el campamento que se encuentra cruzando el río, un río seco (para variar) que en la temporada de lluvia pasada de llevó el puente :O entonces sólo nos queda caminar río abajo, glup! La gente aquí no es amable porque no les gusta los turistas y menos aquellos que se quedan en el campamento porque en temporada alta se llena de jóvenes en las que vuelven el paraíso en un infierno :-S malo pero es cierto :(}

Dejamos Argentina y entramos a Bolivia caminando por el pueblo de Villazón, que de atractivo no tiene nada más que una rica pizza callejera :-P La primera noche escogimos el hotel más lejos de una fiesta que parecía ruidosa, sin saber que pronto en la noche se abriría un local-disco que no nos dejó dormir ni una hora completa :-( grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!!!!

Atraídos por el clima templado y la Ruta del Vino nos fuimos a Tarija, que es una ciudad pero que por su tranquilidad podríamos decir que es un pueblo grande ;-) Aquí el hospedaje se volvió nuestra casa y por fin los monitos fueron bañados, al parecer eenoog disfrutó la ducha :-P

Tupiza, unas horas más al norte, nos recibió a las 4 de la mañana :-S buscar donde terminar de dormir fue nuestra única meta :O Como alquilar una bicicleta, una 4x4 o un caballo cuesta lo mismo, decidimos que Cunchecito por fin montara :-P su caballo grande era el que 'dirigía la orquesta', entonces cuando yo quería que mi caballo corra y se colocaba al lado del suyo, el suyo le daba un 'colazo' al mío y siempre se quedaba atrás -.-! cosas de caballos :-S

Como nuestro siguiente paso es Uyuni, compramos nuestro boleto con anticipación sin saber que el bus de 2 pisos es un 'mercado en el 1ro', suerte de viajeros .....

NEDERLANDS

Na een dagje wachten aan de Chileense douane en tientallen gesprekken met camioneurs hebben we er eindelijk eentje te pakken die ons wil meenemen tot aan de andere kant van de Andes (Argentinie). We zijn in zeer blijde verwachting!
Ruim op tijd zijn we op de plek van onze afspraak maar de vogel is gaan vliegen ...
Met wat chance kunnen we bij een andere wel terecht. Een man uit Paraguay die met zijn vracht kleren uit Iquique (Chile) op weg is naar zijn thuisland. Verwachte reistijd : 12 uur.

Na 17 uur en de nodige stops - onze vrachtwagen luistert naar de naam Robokop - bereiken we geradbraakt maar een ervaring rijker Purmamarca. Het is 1 uur snachts en veel meer dan een slaapplek zoeken zit er niet meer in. Purmamarca is toeristisch en overdag is het koppenlopen op de plaza de Armas. 'smorgens en 'savonds genieten we van de rust, overdag zoeken we andere oorden op. In de vallei van de cactussen zijn we alleen en de aapjes genieten van de schaduw onder hun boompje.
Bolivie roept en dus zeggen we dat het 'veuts' moet gaan. Busje op en we laten ons rijden, 'touch and go'. De vallei van Humahuaca staat op de lijst van het werelderfgoed en mag gezien worden, cactus koning in bloei. We houden halt in Tilcara en Humahuaca maar geen van beide kunnen ons bekoren.

De laatste dagen in Argentinie brengen we door in Iruya, een piepklein dorpje in de bergen. De camping is een oase van rust die we delen met twee jonge Argentijnen. In januari en februari staan er tot 50 tentjes op dezelfde wei, er wordt dan gefeest tot in de vroege uurtjes. Op die manier zijn er evenveel mensen die leven van het toerisme als toeristenhaters en dat laat zich voelen op straat. Jammer maar helaas!

We zeggen Argentinie vaarwel en wandelen Bolivie binnen! Het voelt goed om terug te zijn. We krijgen een stempel voor 30 dagen en dat moet volstaan ...
De eerste nacht in Bolivie brengen we door in el Gran Hotel. We krijgen korting en bij de buren wordt er gefeest maar we zijn niet uitgenodigd - boeeeeeeeeeeee!!!

Aangetrokken door zijn zachte klimaat en de ruta del vino komen we terecht in Tarija. Met zijn 200 000 inwoners heeft het meer iets van een groot dorp dan van een stad. Tarija is toeristisch maar omdat het niet op de klassieke backpackers route ligt wordt het vooral bezocht door Bolivianen. En dan is er wijn maar de wijn is zoet en dus houden we het bij koffie en jugo de maracuya.

Met pijn in het hart nemen we afscheid van Tarija. Tupiza is de volgende stop, een klein dorpje in het midden van de woestijn omringd door bergen in alle kleuren van de regenboog.
We willen een ritje maken met de fiets maar een fiets huren kost evenveel als een 4x4 of een paardje ... En zo bestijg ik voor de eerste keer in mijn leven een paard - groot, veel te groot eigenlijk en ik ben er niet volledig gerust in. Mijn paard is op leeftijd en heeft het temperament van een ezel en dat zint me wel. Na drie uur genieten sta ik terug op de begane grond ... volgende keer terug mijn stalen ros :-P

wordt vervolgd ...

vamos Chile!!!

Arequipa se abre paso entre la gigante Panamericana Sur y nos recibe con su siempre imponente volcán Misti, casi sin nieve, claro está porque todavía no es temporada fría ;-) Como Koencito no conocía el Convento de Santa Catalina, tuvo permiso de una hora para visitarlo y así confesar sus pecados :-P cabe resaltar que regresó mas livianito ;-) Arequipa como ya era un poco conocido para nosotros nos sirvió de tránsito para nuestra siguiente parada: el hermano país del sur :O

Las Aduanas chilenas abren a las 6 de la mañana, mientras tanto un café para empezar el día y calentar la mañana. Las mochilas nos dejan para pasear un rato por el scaner, ojo: si vas al baño, tienes que pasar tus mochilas otra vez por la bendita máquina -.-!
Desde lejos ya se divisa el Morro de Arica, quedando claro que la historia enseñada en el colegio no fue más que una farsa... prefiero aquella que cuentan los artesanos que siempre hay en los lugares turísticos: el caballo de Alfonso Ugarte no lo era, sino era una yegua y todos los chilenos eran caballos!!! ;-) Arica vive desde las 11 de la mañana, por eso dicen que los ariqueños son haraganes, y que todo aquel que quiere trabajar se va a Perú!!! :O vaya sorpresa la nuestra :-P esto nos lo enteramos comiendo churrasco completo (qué nombrecito!!)

El agua del mar aquí es helada! Valiente aquel que lo intenta, así que decidimos (otra vez) respetar la naturaleza :-) Del valle de Azapa rescatamos su cementerio, que con coloridas flores de papel le dan un ambiente 'vivo' a tan árido desierto, ah! y por supuesto el 'Mote con huesillo' que heladito es súper rico!!!! ahhhhhhhhhhhhhh!!!!

Las playas en Iquique son invadidas por colegios de surfistas que esperanzados en encontrar una ola desafían el frío de la mañana o la fuerza de las olas de la noche :-S Para por fin probar el agua de aquí nos dirigimos a Pica, en donde puedes bañarte en la casi-piscina con aguas termales y pasear por su túnel color turquesa, que hasta ahora no nos explicamos como obtiene ese color sin algo artificial a vista :-P Nuestro hospedaje, una casona colonial de las muchas que distinguen a esta ciudad, nos acogió muy bien al inicio pero luego nuestra tranquilidad fue asaltada por alemanes dispuestos a hacer de la cocina su lugar de fiesta -.-!.....

Así que escapamos al día siguiente al siempre turístico San Pedro de Atacama.
Este pequeño pueblo, de calles estrechas, de casas de barro y de además un sinfín de agencias de viaje nos permitió disfrutar de nuevo de la alegría de manejar bicicleta y de sentir el aire (con polvo :-P ) en la cara otra vez! Túnel Altos de Catarpe y Valle de la Luna aquí vamos!!!!!

NEDERLANDS

Na 17 uur en enkele van de klassieke busfilms worden we in Arequipa opgewacht door vulkaan Misti. Misti ziet er heel anders uit dan op de postkaarten, van eeuwige sneeuw is hier geen sprake, zelfs niet op bijna 6000m. De lente is ook hier in het land en gezien haar zuidelijke ligging begint het regenseizoen hier een flink stuk later (december).

We kennen Arequipa vanuit een vorig leven en dus genieten we van het zachte klimaat en de zuiderse sfeer. Tijd voor koffie, taart en later op den avond een frisse pint!
Ik bezoek het Santa Catalina klooster - een stad binnen de stad - en bevrijd me op die manier van mijn zonden.
Als een lichter man keer ik tevreden terug naar het hostal.
De volgende dag genieten we van klassieke muziek in de kapel van het klooster - om stil van te worden!

Vanuit Arequipa nemen we de bus richting Tacna om door te steken naar Arica in het noorden van Chili.
Arica is een rustige stad aan de kust. Afgezien van enkele mooie stranden - het water is ijskoud - een kerkje ontworpen door Eifel en enkele winkelwandelstraten heeft de stad op zich weinig te bieden.
's Avonds trekken we ons terug in een bar met plaatselijke bieren. Er is nog toekomst voor de belgische hobbybrouwer in Chili.
We vervolgen onze weg die tussen de kust en de bergen in de woestijn slingert en bereiken na enkele uren meer dan voorzien Iquique. Van bij het begin voelen we dat deze stad voor ons niets te bieden heeft.
We verblijven in ‘la Casona' een prachtig huis in coloniale stijl dat wordt gerund door jonge westerlingen.
's avonds wordt er gefeest - ‘germans only' - en trekken we ons terug op ons terrasje met zicht op de stad.

Van Iquique gaat het richting San Pedro de Atacama in de Atacama woestijn. Een dorpje met een super ligging in een oasis aan de voet van grote vulkanen. De straatjes zijn smal en asfalt is er niet, huizen uit leem en ontelbaar veel reisbureaus ... Hier genieten we terug van het heerlijke vrije gevoel van de fiets!!!
Tunel van Catarpe en de maanvallei!
Vamos!!!
wordt vervolgd ...