Busje komt zo en we zijn er meer dan klaar voor!
Zes uur over de betere onverharde wegen zijn we verwijderd van Uyuni. Zonder toerisme zou Uyuni waarschijnlijk als een spookdorp de geschiedenis zijn ingegaan. Maar er is toerisme en niet een klein beetje – we bevinden ons in het laagseizoen maar daar merken we verder niets van. Tours Salar my friend two three or four days? Wij willen een uitstapje van 1 dag en ook dat hebben ze in de aanbieding!
Zo gezegd zo gedaan!

De volgende ochtend rijden we in convooi richting de grootste zoutvlakte van de wereld maar eerst nog een bezoekje aan het treinenkerkhof alwaar de moegestreden pronkstukken van engelse en franse makelij van hun verdiende rust genieten. 15 jeeps delen deze plek met ons ... we beslissen om de volgende ochtend in de vroegte nog eens terug te komen en zo gezegd zo gedaan.
We delen het kerkhof met een franse filmploeg. (www.shootingtheworld.fr)

Vervolgens rijden we over de zoutvlakte en we zijn niet alleen – ieder kiest zijn eigen route. Het is triestig om te zien hoe de salar te lijden heeft onder het massatoerisme. De Salar is ziek; de uitlaatgassen, het slijk en de overlast van de tientallen jeeps die dagelijks passeren, laten hun sporen na. Eenmaal per jaar zuivert hij zich – tijdens het regenseizoen wanneer hij zich vult met water.
Het gebied beschermen door er een nationaal park van te maken ziet de plaatselijke regering niet zitten want dat zou te veel restricties met zich meebrengen en bijgevolg minder inkomsten betekenen.
Een voetbalveld op de Salar zien ze wel zitten ...
Hopelijk nemen ze tijdig de juiste beslissing!

We verlaten Uyuni met gemengde gevoelens.
De volgende bestemming is Potosi, de hoogste stad van Bolivie, gelegen aan de voet van de ‘Cerro Rico’ – de rijke berg. In de berg werd in de zestiende eeuw zilver ontdekt en dat maakt dat Potosi in de coloniale tijd de grootste en belangrijkste stad van Latijns Amerika was. Nergens in Zuid Amerika vind je meer voorbeelden van coloniale architectuur dan in Potosi. Tot op de dag van vandaag werken duizenden mensen in de mijnen in levensbedreigende omstandigheden. Een Zwitser heeft een film gemaakt over het leven van de mijnwerkers in Bolivie (touslesjourslanuit.org) een aangrijpende reportage.

Ontspannen doen we ons in een warmwatermeer – ojo del inca = oog van de Inca. Het meertje is perfect rond en is omringd door hoge bergen. Na drie uur houden we het voor bekeken J

Vanuit Potosi laten we ons rijden tot in la Paz, een miljoenenstad met vele gezichten. Het regenseizoen heeft zijn intrede gedaan en de bergen houden zich schuil achter een dicht wolkendek.
We voelen ons thuis in het hostelleke op de hoek van ‘gringo street’!
Vanavond zijn we uitgenodigd bij vrienden van de casa de ciclista alwaar ik vorig jaar twee weken bij verbleef, joepie!!!

Stilaan zijn we klaar voor een streepje zon aan de Peruaanse kust!