UYUNI LA PAZ ahora si ... en español de america latina!!!vamos!

Llegar a Uyuni con todas las expectativas creadas en nuestras mentes, fue agotador. Si bien eran 6 horas en el bus-mercado, nuestros vecinos no dejaron de hacer sus compras en el mismo bus, incluyendo rebajas y todo :O

Uyuni estaba en temporada baja, pero los cientos de 'jaladores' no lo hacen notar :-S La ciudad es pequeña y tranquila, así que un paseo para reconocer la zona y comprar la excursión al Salar fue nuestra primera meta. Así conocimos a Paula tours, mi agencia me decían ;-) entonces ¿por qué no obtuvimos ningún descuento? ja! que mal negocio ;-)

A la mañana siguiente nosotros y 15 jeeps más hicimos la excursión :O Primera parada el 'Cementerio de Trenes', que no es más que un lugar en donde dejaron de funcionar los primeros trenes que llegaron a la ciudad, fabricados en Francia e Inglaterra, y que hoy, de su elegancia y magnitud no queda más que escombros de acero oxidado... algunos suplican mecánicos, otros sirven de papel para las expresiones de los turistas que cada año los visitan :) Como éramos muchos en el lugar, decidimos regresar al día siguiente bien temprano... así fuimos sólo los dos y un grupo de franceses que estaban filmando una película basada en la realidad de Bolivia :D Luces, cámara, acción!!

Continuamos con la excursión al salar más grande del mundo, nuestro grupo de la visita a Uyuni estuvo integrado por unos colombianos, un americano, una ecuatoriana, una peruana y un belga ;-) sin olvidar que el auto era japonés :-P Así lo fuimos descubriendo y también jugando a ser grandes ante tanta inmensidad!

Dejamos el salar con sentimientos encontrados pues nos enteramos que con nuestra visita contribuíamos con su deterioro :( ya que cada jeep hace su propio camino, sigue su propia ruta y el salar hace unos 'ojos' como reacción a tanta contaminación. Es cierto que el salar se limpia en época de lluvia pero la visita diaria, todo el año de turistas no permite que éste se limpie por completo. El hecho de ser Propiedad fiscal y no Parque Nacional permite su uso y abuso, lo que significa que puede ser explotado como una mina ... además agregamos que a un político se le ocurrió la 'ideota' de construir una cancha de futbol en el salar 'porque todos los turistas juegan su fulbito', en fin... cosas de políticos :-S

Potosí es nuestro siguiente destino, la ciudad más alta de Bolivia, ubicada a los pies del Cerro Rico nos recibe con todos sus miles de detalles coloniales. Si bien en la época de la colonia se la comparó (en importancia) con ciudades como Paris y Londres, hoy sólo quedan vestigios de lo que un día fue.

Para relajarnos nos fuimos al 'ojo del inca', agüita caliente siempre hace bien ;-) Como visitar Potosí es hablar de minería, visité una de las 'cuchucientas' minas. Para ello hay que usar un uniforme aunque mis dos piernas juntas entren en una sola pierna del pantalón :-S talla chica, por favor!!!! En la mina todo es artesanal, maquinaria usada desde el año 70 sigue funcionando, siempre ayudada de botellas de plástico, cuerdas, o cualquier cosa que 'cure' las heridas de tantos años de uso =S Los mineros pueden trabajar hasta 20 horas al día, sin comer, sólo chacchando coca y bebiendo caña, laborando bajo 40 grados de temperatura y a esto sumemos que su promedio de vida de 35 años :O Es una situación realmente fuerte, casi inexplicable a ojos del mundo...

Como Koencito no quiso ir a la mina, para entender un poco la situación de explotación que ahí se vive, fuimos al cine a ver un documental: touslesjourslanuit.org, (todos los días la noche) una producción suiza muy bien lograda que retrata la forma de 'vida' de los mineros.

Siguiente parada: La Paz. Nuestro hospedaje en 'calle de los gringos' tiene ese aspecto de antiguo que siempre buscamos. Papas con queso, para almorzar! ¿Quién dice que yo no cocino? ;-) Para recordar viejos tiempos fuimos a 'la casa del ciclista', amigos viajeros y cervecitas acompañan la noche, ¡qué vida más dura! :-P

Busje komt zo en we zijn er meer dan klaar voor!
Zes uur over de betere onverharde wegen zijn we verwijderd van Uyuni. Zonder toerisme zou Uyuni waarschijnlijk als een spookdorp de geschiedenis zijn ingegaan. Maar er is toerisme en niet een klein beetje – we bevinden ons in het laagseizoen maar daar merken we verder niets van. Tours Salar my friend two three or four days? Wij willen een uitstapje van 1 dag en ook dat hebben ze in de aanbieding!
Zo gezegd zo gedaan!

De volgende ochtend rijden we in convooi richting de grootste zoutvlakte van de wereld maar eerst nog een bezoekje aan het treinenkerkhof alwaar de moegestreden pronkstukken van engelse en franse makelij van hun verdiende rust genieten. 15 jeeps delen deze plek met ons ... we beslissen om de volgende ochtend in de vroegte nog eens terug te komen en zo gezegd zo gedaan.
We delen het kerkhof met een franse filmploeg. (www.shootingtheworld.fr)

Vervolgens rijden we over de zoutvlakte en we zijn niet alleen – ieder kiest zijn eigen route. Het is triestig om te zien hoe de salar te lijden heeft onder het massatoerisme. De Salar is ziek; de uitlaatgassen, het slijk en de overlast van de tientallen jeeps die dagelijks passeren, laten hun sporen na. Eenmaal per jaar zuivert hij zich – tijdens het regenseizoen wanneer hij zich vult met water.
Het gebied beschermen door er een nationaal park van te maken ziet de plaatselijke regering niet zitten want dat zou te veel restricties met zich meebrengen en bijgevolg minder inkomsten betekenen.
Een voetbalveld op de Salar zien ze wel zitten ...
Hopelijk nemen ze tijdig de juiste beslissing!

We verlaten Uyuni met gemengde gevoelens.
De volgende bestemming is Potosi, de hoogste stad van Bolivie, gelegen aan de voet van de ‘Cerro Rico’ – de rijke berg. In de berg werd in de zestiende eeuw zilver ontdekt en dat maakt dat Potosi in de coloniale tijd de grootste en belangrijkste stad van Latijns Amerika was. Nergens in Zuid Amerika vind je meer voorbeelden van coloniale architectuur dan in Potosi. Tot op de dag van vandaag werken duizenden mensen in de mijnen in levensbedreigende omstandigheden. Een Zwitser heeft een film gemaakt over het leven van de mijnwerkers in Bolivie (touslesjourslanuit.org) een aangrijpende reportage.

Ontspannen doen we ons in een warmwatermeer – ojo del inca = oog van de Inca. Het meertje is perfect rond en is omringd door hoge bergen. Na drie uur houden we het voor bekeken J

Vanuit Potosi laten we ons rijden tot in la Paz, een miljoenenstad met vele gezichten. Het regenseizoen heeft zijn intrede gedaan en de bergen houden zich schuil achter een dicht wolkendek.
We voelen ons thuis in het hostelleke op de hoek van ‘gringo street’!
Vanavond zijn we uitgenodigd bij vrienden van de casa de ciclista alwaar ik vorig jaar twee weken bij verbleef, joepie!!!

Stilaan zijn we klaar voor een streepje zon aan de Peruaanse kust!